Η οδήγηση στην άσφαλτο απαιτεί αίσθηση και απόλυτη πληροφόρηση της υφής του οδοστρώματος.

Από την άλλη η κίνηση στο χωματόδρομο απαιτεί η ανάδραση πληροφοριών να είναι μικρή, ούτως ώστε να είναι ελάχιστοι οι κραδασμοί που φτάνουν από το δρόμο στο τιμόνι και καταπονούν τον οδηγό.

Οι λύσεις που χρησιμοποιούνται καλύπτουν σχεδόν όλη τη γκάμα των προσφερόμενων σχεδίων. Παλαιότερα ο ατέρμονας κοχλίας με ή χωρίς υδραυλική υποβοήθηση ήταν η μόνη αποδεκτή λύση, με φανερά τα μειονεκτήματα στην εντός δρόμου χρήση, αλλά άψογη συμπεριφορά όταν αυτός τελείωνε.

Πρόσφατα, με τη γενικότερη προσπάθεια να γίνουν πιο… «ανθρώπινα» τα 4×4 έχουν αποκτήσει υδραυλικά υποβοηθούμενη κρεμαγιέρα. Σε αρκετές περιπτώσεις ηλεκτρονικά ελεγχόμενα, ηλεκτροϋδραυλικά συστήματα, μεταβάλουν το ποσοστό υποβοήθησης ανάλογα με την ταχύτητα, επιτρέποντας στο σύστημα να λειτουργεί το ίδιο καλά τόσο στις υψηλές ταχύτητες στο εθνικό οδικό δίκτυο, όσο και στην αντιπαράθεση με τους βράχους, τη λάσπη και τις λοιπές… δυσκολίες. Είναι άξιο λόγου το γεγονός ότι σήμερα είναι πρακτικά αδύνατο να καταλάβεις από την αίσθηση ποιό σύστημα διεύθυνσης κρύβεται κάτω από το αμάξωμα, χωρίς να ανατρέξεις στα τεχνικά χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου.

Ο κανόνας είναι ότι πλέον μόνο οι καθαρόαιμες κατασκευές, ειδικά σχεδιασμένες για σκληρή χρήση, όπως το Hummer, το Mercedes G και το Land Rover Defender, επιμένουν στην χρήση του ατέρμονα, που βρίσκει στέγη σε όλο και σε λιγότερα οχήματα.